In 1942 overkwam de familie Van Sevenant een pijnlijke gebeurtenis. De "Geheime Feld Polizei" had ontdekt dat Bertha Van Sevenant betrokken was bij de operatie van een geheime zendpost samen met o.a. Jan Guilini, naar wie de zwemkom in Kristus Koning vernoemd werd. Zij was toen 22 jaar. Er werd een huiszoeking gedaan in de Westmeers nummer 100.
Onvrijwillig speelde het nog jonge nichtje van Bertha, Moniek, een belangrijke rol in die huiszoeking. Zij was de Duitsers gevolgd op de trap maar viel en schreeuwde luid. Daardoor werd de aandacht van de Duitsers afgeleid en kon Bertha bezwarende documenten op tijd veilg stellen. Het mocht niet baten. Alle betrokkenen werden toch gevat en naar Duitsland afgevoerd. Voor een "Volksgericht" in Berlijn werd zij veroordeeld tot 5 jaar tuchtkamp, de anderen werden ter dood veroordeeld. Zij kwam terecht in de Ravensbrück en Mauthausen. In 1945 werd zij bevrijd en naar Zwitserland gebracht en vandaar via Brussel naar de Westmeers. Ze werd daar met veel vreugde ontvangen en in de bloemetjes gezet. Rechts vader en moeder Van Sevenant. De kleine foto toont Bertha en haar nichtje Moniek.
Edward was zeer sociaal en een fervent duivenliefhebber. We zien hem hier poseren voor zijn duivenhok in 1950 en samen met zijn vrouw in het lokaal "De Vrede Duif" als gevierde ere-voorzitter van de duivenliefhebbers maatschappij "Local Unique". Hij is daar 20 jaar voorztter van geweest. Vanuit de maatschappij werden heel wat goede werken royaal ondersteund.
In 1962 overleed Edward. We veronderstellen dat zijn vrouw Sibylle Holtappels de wasserij verder uitbaatte. Zij stierf in 1972. Nadien begon het domein te verkommeren.
Het domein Van Sevenant kwam te koop en trok veel gegadigden. De stad was al in 1973 geïnteresseerd en maakte dan al plannen om het domein te kopen met inbegrip van het woonhuis nummer 100 C1571E (19de eeuw) en C1571b2 (17de eeuw), de werkmanshuisjes Westmeers 102 tot en met 120 (= huis met doorgang naar de garages) en delen van C1572x (= poortgebouw van de woning y). Dit alles in het kader van de sanering van woonwijken en het opkopen van ongezonde woningen.
De verkoopaktes uit 1976 werden door notaris George Van Caillie verleden. Er waren 3 aktes. Zie het omlijnd deel op het kaartje hierboven:
De voorwaarde bij de verkoop was dat de stad het complex moest saneren voor eigen rekening en te voltooien binnen de 3 jaren. De stad kreeg nog in 1976 een princiepsaanvraag van woningengroep EUGEMA voor het bouwen van 20 sociale woningen, met een parking en een restaurant. Architect P. Viérin werd hiervoor aangesteld, maar het project werd geweigerd. De stad ging dan een erfpacht overeenkomst aan met de Sue Ryder Foundation (SRF) in een akte verleden voor notaris Proot uit Brugge in 1978. De SRF zou er een begeleidingscentrum bouwen voor 30 psychiatriche patienten. De voorwaarde was dat het complex moest gerestaurerd zijn voor 1982. De erfpacht bevatte C1571e, 1571b2, C1572f t.e.m. p, en C1570d. Er werden plannen opgemaakt door achitectenbureau Luc Vermeersch. De overeenkomst heeft echter geen gelukkig verloop gekend. We gaan hier niet in op de details, maar uiteindelijk werd de restauratie niet tijdig gerealiseerd. De stad en de SRF hebben de erfpacht in 1986 in een minnelijke schikking beëindigd.
In 1986 had de heer Raatz uit Keulen architect Jan De Graeve aangesteld om een aanvraag in te dienen voor de bouw van een hotel. Het oudere gedeelte zou gespaard blijven, het nieuwere gedeelte en alle aanhorigheden zouden gesloopt worden. Dit project werd ook geweigerd. De stad wilde het domein als een waardevol erfgoedpand behoeden voor verder verval, maar kon of wilde niet opdraaien voor de kosten. Ze organiseerde in 1986 een veiling voor de verkoop van haar eigendom maar met de voorwaarde dat de koper de eigendom zou restaureren op eigen kosten binnen de 3 jaar.
Vorige pagina --- Volgende pagina
Klik hier voor de overige pagina's:
